Na een weekje bijgekomen te zijn in Quito van de fantastische avonturen op de Galapagos en een downhill tocht van de Cotopaxi vulkaan trekken we het binnenland van Ecuador nog één maal in voor we richting Colombia gaan.

We doen de zogenaamde Quilotoaloop. Dit betekend een lange reis met veel lokaal vervoer maar door een schitterend landschap. Aangekomen ongeveer halverwege de loop in Chugchilan worden we verwelkomd door Mama Hilda en nemen we intrek in onze ‘Zwitserse berghut' met hangmat.
De volgende dag begint de wandeling. Eerst helemaal naar het kratermeer van Quilotoa en dan nog zo'n 11km door een schitterende vallei. We hebben al eerder meegemaakt dat het ‘tellen' de Ecuadorianen zwaar valt (ons trouwens ook aangezien we er hier pas na een week achter kwamen dat een ‘dime' niet 1 maar 10 cent is). En ondanks dat vooraan de hike 10,5 km staat tellen de onderlinge afstanden ver boven deze afstand op. Daarbij lopen we nog eens flink verkeerd en zijn al bijna beneden in het dal als we eindelijk een boertje vinden die ons helemaal terug naar boven stuurt. Vervolgens helpt een oud vrouwtje dat behoorlijk de pas erin heeft ons weer op de goede weg. Enigszins uitgeput en pas op de helft besluiten we dat deze d-tour toch meer dan de moeite waard was. De wandeling is prachtig en dus komen we moe en voldaan weer terug bij mama Hilda die weer een lekker lokaal maaltje voor ons neerzet.

Op naar Colombia! Het lokale vervoer (melkbusjes) en het vele overstappen zijn we een beetje beu en dus regelen we dat de zoon van mama Hilda ons in één keer naar Quito brengt waar hij vervolgens langs de ‘snelweg' een bus voor ons aanhoud richting de grens. Eenmaal daar ‘werkt het systeem een beetje traag' en dus is het al laat en donker als we de grens met Colombia over wandelen.

(Het filmpje van Ecuador komt eraan; daarom alleen wat indrukken van de lokale prachtige bevolking hier op de site!)

Colombia: Vooroordeel of feit

Onze eerste nacht in Colombia is in een klooster bij de nonnen. Vooroordeel: In kloosters is alles heel basic? Helemaal waar, kei hard bed, koude douche, rijst, ei en gebakken banaan als ontbijt.

Na een bezoek aan de Santuario de las Lajas reizen we door naar Popayan. Vooroordeel: Colombia is gevaarlijk: schijnbaar wel, de schemer is nog niet ingezet en onze bus word staande gehouden door de politie. We gaan in colonne en onder politiebegeleiding verder. Voorzorgsmaatregel tegen overvallen.

Popayan is een mooi koloniaal stadje waar we wat rondslenteren en dan verder gaan naar Tierradentro. Hier laten we ons verrassen door een archeologisch site. Wel een hele tour om hier te komen en nog moeilijker om hier weer vandaan te komen maar dan heb je ook wat. We verblijven bij het schattigste en oudste echtpaar die alles schijnen te vergeten maar heerlijke koffie schenken. Tijdens een hike van 14 km bezoeken we verschillende sites waar we ondergrondse tombes ingaan die soms nog helemaal beschilderd zijn. Feit; Colombia is helemaal niet toeristisch en op deze fantastische plek zijn dan ook 3 andere toeristen. Tijdens de hike zien we er geen één. Nadeel is wel dat de tombes niet verlicht zijn en wij met onze hoofdlamp aan de slag moeten.

Wanneer we naar San Agustin willen reizen staan we al vanaf 06.00 uur (met een kopje koffie natuurlijk) aan het zandpad van ons hostal te wachten op een ‘camionetta', een pickup met bankjes. Als hij eindelijk aankomt zit hij zo vol dat Jochem letterlijk met 2 andere op de bumber staat en aan de andere kant hangt. En dit is nog maar het begin van de reis. Na 2 camionettas, een minibusje, nog een camionetta en een taxi komen we 8 uur later aan in San Agustin. (Ja, dit is de belangrijkste archeologische vindplaats in Colombia...en hoeft helemaal niet bereikbaar te zijn voor de toeristen die hier toch maar weinig zijn). San Agustin is ook fantastisch. Het landschap is prachtig en we verkennen het te paard, jeep en te voet. We zien heel veel beelden die onderdeel zijn van graftombes. Drinken biertjes op het plein terwijl de paardjes met hun dronken baasjes om ons heen galopperen voor het festival van San Pedro. En luieren in onze hangmat terwijl Francois, onze franse hostel eigenaar, voor ons de lekkerste maaltjes kookt!

Lon kan blijkbaar geen genoeg krijgen van het fantastische vervoer hier en kiest een volgende onbereikbare plek uit. De Tatacoa woestijn. Deze reis zullen we maar niet beschrijven, was nog langer en betekende nog meer voertuigjes maar dan ben je weer op een bijzondere plek. Van een astronoom die hier 4 dagen tijdens het festival de las estrellas uitleg geeft over de hemel huren we een minitentje. Heerlijk nachtje in de woestijn!

Omdat we nogal hardleers zijn besluiten we na ons avontuur in de woestijn maar eens een echt lange afstand af te leggen. De ander afstanden waren zo ver eigenlijk niet (zo'n 100km). Dit plan mislukt en dus stranden we een uur voor onze bestemming Villa de Leyva waar we nu dan toch aangekomen zijn. Ook weer een mooi, rustig koloniaal stadje dat we maar eens op de fiets gaan verkennen.

Feit; Colombia is prachtig, de mensen zijn de meest vriendelijke die we in Zuid Amerika zijn tegengekomen, overal kun je tinto (zwarte koffie) krijgen die verrukkelijk is, het is hier altijd feest (het huidige festival van San Pedro duurt slechts een maand), er word heel veel gedronken (bier en Aquadiente), en ondanks het oneindige overstappen van vervoersmiddel is het wel best goed geregeld.

We love Colombia!