Het is al even geleden dat jullie van ons hebben gehoord, maar hier een zo kort mogelijk verslag van de vele gebeurtenissen van de afgelopen maand. (Want we hebben beloofd, korte verhalen!)

Tibet - Friendship highway
Over Tibet kunnen we lang en kort zijn, het was fantastisch!! Blauwe lucht maar ijs koud. En heel veel kloosters?. Na Lhasa in onze jeep gesprongen samen met Andrew, Anne Karen en onze gids Lonam. We reden over hele hoge bergpassen behangen met Tibetaanse vlaggetjes. En hebben van alles, het hoogste punt van de wereld gezien. De hoogste weg, het hoogste toilet, onze hoogste lunch en niet te vergeten onze hoogste overnachting ooit in het Everest Base Camp, met jawel uitzicht op de hoogste berg ter wereld......
Na het militaire optreden van de Chinezen in Lhasa, denken we wel met gemengde gevoelens terug over China. De dorpjes op onze weg richting EBC en Nepal zijn gelukkig nog erg origineel. Het vervoer bestaat uit paard en wagen en soms de tractor... De mensen zijn schitterend en erg vriendelijk.

Nepal
Vanuit Tibet steken we de grens naar Nepal over. Lopend over de friendshipbridge met een streep in het midden die de daadwerkelijke grens markeert. Maar niet voordat we door de Chinese douane zijn gegaan (die overigens geheel ontbreekt aan de Nepalese kant van de grens...). Hier worden onze tassen binnenste buiten gekeerd opzoek naar boeken over de Dalai Lama! Zelfs zijn voorwoord in de LP van Tibet wordt eruit gescheurd!! (Dit gebeurt overigens niet bij ons omdat wij enkel de LP van China bezitten).
In een nieuwe jeep scheuren we verder de berg af, op weg naar Kathmandu waar we kennis maken met onze nieuwe ‘vrienden'. Dit zijn dus alle hotel eigenaren, die je na 1 nacht tot vriend bombarderen zodat je nooit meer hoeft te vertrekken. Wel een beetje jammer voor de mensen (wij dus) die een reservering hebben... Wij wijken dan uit naar het hotel ernaast.
Na een weekje niksen in kathmandu zoeken we de spanning op van de Bothe Kosi, slechts een zeer wilde white water rafting rivier (van de hoogste bevaarbare categorie) van het smelt water van de Himalaya. Niet geheel ongevaarlijk hoewel onze gids daar niets van schijnt te merken en ook geen instructies geeft over, wat te doen als je uit de boot valt. Dus peddelen we 2 dagen lang voor ons leven?
We reizen verder naar Chitwan National Park waar we op jungle tocht gaan en neushoorns zien en vanuit onze kajak vlak (lees 1,5m!) langs krokodillen varen. Jochem neemt ook een bad samen met de olifanten!!

Door naar Pokhara...trekking country. We moeten jullie nog even vertellen dat alle toeristen in Nepal heuse wandelaars zijn (en er ook zo uit zien). En wij dus geheel niet misstaan met onze ‘broek-met-zakken' en bergschoenen. Een vriend van Lon (nog bedankt Stein...) heeft ons dan ook aangeraden zeker de trek naar Annapurna Base Camp (ABC) te maken. En aangezien wandelen alles is wat de toeristen in dit land doen, doen wij dat dus ook... Maar niet voordat we aangemoedigd zijn door Joris en Leo die net zelf 2 weken(!!!) hebben rond gebanjerd en flink wat drankjes hebben gedaan in jawel, café Amsterdam! Vol goede moed dus op pad!
De kortste beschrijving van onze tocht naar ABC: WIJ GAAN NOOIT MEER HIKEN!!
De iets langere versie: Het is zwaar, er zijn enkel uren lange trappen op en weer af, het regent, het is zwaar bewolkt, het sneeuwt na MBC, het houdt niet meer op met sneeuwen, we zien helemaal niets als we na 4 dagen de top bij ABC van 4100m bereiken, we vluchten van deze berg door (niet overdreven) een halve meter sneeuw naar beneden (bang om ingesneeuwd te raken) nadat eindelijk een van de gidsen het aandurft naar beneden te gaan, we zien niet verder dan 10m vooruit terwijl we afdalen. Als we op dag 6 en al halverwege de weg terug wakker worden is het helder.....
Terug in Pokhara troosten we onszelf met een paraglide vlucht tegen nu heldere hemel met uizicht op de Himalaya en Annapurna range.

Naar India
Hoog tijd voor warmere oorden. Hoewel we even dachten dat de tocht naar 4100m erbarmelijk was moeten we nog de grens over met India naar Varanasi. De bus naar de grens heeft meerdere malen pech maar we komen goed aan in Sunauli (na 8 uur) en we steken wederom lopend de grens over met onze tassen op de rug. Hier is wel politie maar van controle merken we niets en als we niet vragen waar het ‘immigration office' daadwerkelijk is lopen we zo van het ene in het andere land zonder dat iemand het merkt....
De bus vanaf Sunauli brengt ons naar Gorakhpur (4uur) waar we rond 19.00 aankomen. Opzich vroeg, maar zonder straatverlichting lijkt het midden in de nacht en we besluiten (wijs denken wij dan nog) om hier maar te overnachten en de volgende weg verder te reizen. Deze stad willen we echter zo snel mogelijk vergeten. We lopen rond met onze tassen, de hotels zitten vol en als we er eindelijk ééntje vinden lopen de muizen LETTERLIJK over ons bed. Met moeite vinden we een ander iets beter alternatief maar nemen de eerste trein van 05.00 naar Varanasi!

WELCOME TO INDIA!